UFO-t përtej "Perdes së Hekurt"

Ishte 30 qershori i vitit 1952 dhe ish-majori i Vermahtit, Oskar Linke, po përshkonte qetësisht me motorr pyllin e Haselbakut në Gjermaninë Lindore. Bashkë me të ishte dhe e bija, Gabriela 11-vjeçare. Qe pikërisht kjo e fundit që në një moment të caktuar i ulëriu të atit që të ndalonte. "Shiko midis pemëve. Duket një dritë. Çfarë është?", pyeste Gabriela. Të shtyrë nga kurioziteti, të dy gjermanët u afruan. "Në atë moment", tregoi më pas Linke, "e kuptova se ndodhesha përballë një disku fluturues. Ishte një objekt 15 metra i gjatë, i vendosur përdhe. Në të gjithë perimetrin kishte një radhë dyfishe hapjesh. Pashë edhe dy qenie 1 metër të lartë, të veshur me tuta metalike, të cilët po nervozoheshin. Njëri prej tyre kishte në gjoks një lloj drite fleshuese. Të dy dukeshin të prirur që t'i largonin të gjitha papastërtitë, gjethe, dhera dhe çdo gjë tjetër, nga poshtëë diskut. Në një moment të caktuar e kuptuan praninë tonë dhe me shumë shpejtësi u futën brenda në disk. Dyert e rrumbullakta të kësaj makine u ndriçuan në çast dhe me një rënkim, objekti u ngrit në fluturim, duke u larguar. Fillimisht u bë i gjelbër dhe më pas i kuq; u zhduk me shpejtësinë e një vetëtime". Oskar Linke e dinte se të flisje për "gjëra të caktuara" në Gjermaninë komuniste ishte tejmase e rrezikshme dhe kështu, dy ditë më vonë, e gjithë familja Linke i kërkonte azil politik Policisë Ushtarake të sektorit britanik të Berlinit Përëndimor. Ushtarëve të tronditur i larguari u deklaronte: "Unë jam Oskar Linke, kryebashkiak i Glajmershauzenit, pranë Helingenit, në zonën sovjetike. Ju kërkoj azil për vete dhe familjen time. Duhet të më besoni. Kam një zbulim shumë të rëndësishëm për t'ju bërë. Është arsyeja për të cilën jam arratisur disa ditë më parë. Kam parë një makinë fluturuese të çuditshme dhe pasagjerët e saj..."

Të arratisur prej një UFO-je

Dëshmia e Linkes u klasifikua si top sekret nga War Office; për këtë arsye askush nuk ka mundur të mësojë zhvillimin e investigimit që ka mundësi të jetë kryer nga forcat e NATO-s me qëndrim në sektorin gjermanik. Por dimë se, falë Ligjit mbi lirinë e informacionit amerikan, në një raport dërguar CIA-s të njëjtin vit dhe më pas të deklasifikuar, Linke komentonte: "Nuk e kisha dëgjuar kurrë termin "disk fluturues" përpara se të arratisesha nga zona sovjetike në Berlinin Përëndimor. Kur pashë objektin, mendova aty për aty se ishte ndonjë makinë e re ushtarake sovjetike. Rrëfej se jam frikësuar, pasi sovjetikët nuk duan që ndokush të dijë për punën e tyre. Shumë njerëz janë kufizuar në lëvizjet e tyre për shumë vite në Gjermaninë Lindore, sepse dinin shumë...". Qëndrimi i Linkes, i cili kish shfrytëzuar pozicionin e tij si kryebashkiak në Gjermaninë Lindore, që të mund të lëvizte lirisht në vend dhe të arratisej nga ana tjetër e bllokut, është e kuptueshme vetëm nëqoftëse njihet me themel mënyra operuese e ashpër e STASI-t, policisë sekrete të Berlinit. E krijuar me urdhër të Moskës më 8 shkurt të vitit 1950, STASI ka qenë deri në momentin e shkrirjes së saj në erën gorbaçoviane, një prej shërbimeve sekrete më të frikshëm lindorë, për një pamëshirshmëri më të madhe, deri sa edhe vetë KGB-ja. Në një libër të gazetarit italian Bruno Zoratto, llogaritet se Gestapoja e kuqe (siç quhej nga viktimat e saj) spiunonte 1 gjerman të Lindjes në 5 të tillë, rekrutonte me forcë dhe me shtazh qindra agjentë dhe informatorë çdo vit, kontrollonte spostimet e të gjithë qytetarëve - deri nxënësit e shkollave - dhe ua bastiste rregullisht banesat, nganjëherë publikisht dhe nganjëherë fshehurazi. "STASI ishte një parti në kuptimin e vërtetë të fjalës, që dyzet vjet me radhë ka pilotuar fatin e çdo shoqate sportive, të çdo ndërmarrjeje, të çdo studenti, të çdo nevojtoreje publike, të çdo kryqëzimi rrugor", ka denoncuar në vijim e përditshmja "Der Spiegel". Dy prej sektorëve të shumtë të spiunazhit të STASI-t rezultuan veçanërisht aktivë edhe në fushën e kontrollit dhe të asgjësimit të informacionit ufologjik: Sektori Qendror II dhe Sektori M. I pari, i dedikuar kundër spiunazhit, drejtohej nga Gjeneral Leitnanti Kraatsch dhe aktiviteti i tij konsistonte në mbikëqyrjen e të huajve dhe të gazetave (dhe gazetarëve) të huaja; i dyti, i drejtuar nga Koloneli Strobel, inspektonte të gjitha dërgesat postare dhe, tregon Zoratto, "kishte detyrën që të hapte letrat e të kopjonte e memorizonte të gjitha tekstet e rëndësishme". Kjo shpjegon se pse në dyzetëvjeçarin në të cilin STASI qeverisi Gjermaninë Lindore si një qeveri hije në kuptimin e vërtetë të fjalës, asnjë informacion për UFO-t nuk doli kurrë nga vendi, të paktën zyrtarisht. Posta dhe gazetat kontrollohen dhe censuroheshin rregullisht dhe atij që i shikohej ndonjë gjë, në besnikëri me politikën e diskretitimit të sugjeruar nga Moska, rrezikonte burgun në kështjellën e tmerrshme të Bautcenit.

Bie Muri i Berlinit

Me rënien e Murit të Berlinit është rrëzuar edhe një mur tjetër: ai i heshtjes ufologjike. "Përëndimi e ka mësuar interesin e treguar nga STASI për UFO-t vetëm pas ribashkimit të Gjermanive, kur arkivat e policisë politike të Lindjes kanë kaluar në Bon", ka treguar Michael Hesemann. "Në Bon janë depozituar dhjetra relacione lidhur me shikimet dhe mbi hetimet lidhur me dëshmitarët. Gjatë këtyre viteve, i pajisur me mbështetjen e shtypit dhe të televizionit, kam kërkuar ta bind klasën e re drejtuese politike për t'i bërë publike këto dokumenta, por kam hasur shumë rezistenca, të cilat me shtyjnë të mendoj se konspiracioni i heshtjes nuk ka pushuar aspak me rënien e Murit të Berlinit".

I rrëmbyer nga UFO-t

Në fakt, Hesemann ka ndjekur rastin e një dëshmitari, të dhënat e të cilit i mban sekret për t'i ruajtur identitetin e vërtetë, ndodhia e të cilit i interesoi shumë policisë sekrete të Berlinit Lindor në vitet '60. Në atë kohë, njeriu ishte fëmijë. Një mbrëmje, rreth orës 19, po ecte me patina në liqenin e ngrirë të Stendalit, në Altmark. Moshatarët e tij po përgatiteshin të ktheheshin në shtëpi dhe, duke iu drejtuar atij, e kanë ftuar t'i ndiqte. Por djaloshi ka refuzuar, duke thënë se do të rrinte të patinonte akoma edhe për gjysmë ore. I mbetur vetëm, djaloshi përjetoi një përvojë haluçinante, të stilit X-files. "Papritmas" i tregoi më pas Hesemann, "pashë një dritë që po ulej mbi liqen, e drejtuar nga një ishullth i populluar nga pata dhe mjelma. Duke menduar se ishte ndonjë helikopter, vendosa që të shkoja të shikoja. Ajo se çfarë më ndodhi më pas, nuk e di. Humba ndjenjat dhe u zgjova, nuk e di se pas sa kohe, në njëqind metra largësi. Kur u ktheva në shtëpi, i gjeta prindërit e mi shumë të preokupuar, të cilët po më prisnin në pragun e derës. Çfarë ka ndodhur?- m'u sulën me një frymë të dy. Je vonuar shumë. Na the se do të ktheheshe në orën 19 e 30 dhe ora tani është 22 e 30. A mund të dimë se çfarë të ka ndodhur? Por unë nuk kujtoja asgjë. Më thanë pastaj se kisha një pamje të tmerrshme dhe fytyrën sikur të ma kish djegur dielli. Kisha edhe një çikatriçe të çuditshme në hundë dhe nuk e dija sesi dreqin më ishte shkaktuar". Të nesërmen, djali u dërgua tek një mjek, i cili nuk ka qenë në gjendje të kuptojë as se çfarë i kish ndodhur, as sesi ia kish bërë djali të nxihej në dimër dhe, për më tepër, natën. Në vijim, dëshmitari u sulmua dhe nga një ethe e çuditshme dhe u detyrua që të shtrohej në spital për të qenë nën vëzhgim. Që në atë moment i filluan belatë e para. Duke mos ditur sesi të zgjidhte problemin e asaj kohe të humbur prej dy orësh, mjekët vendosën që t'i drejtoheshin hipnozës regresive. Ishte e qartë se djaloshi kish mbetur i traumatizuar nga përvoja; fliste në gjumë, duke kujtuar ato momente për të cilat, kur ishte zgjuar, nuk kujtonte asgjë. Hipnoza regresive nxori në dritë një përvojë tronditëse dhe dy ditë më pas ja ku mbërrijnë puntualë në spital dy agjentë të STASI-t. Së bashku me mjekun që kishte nën kontroll, këta ia nënshtruan djaloshin tonë regresionit hipnotik dhe regjistruan gjithçka për rreth 3-4 orë. Nën hipnozë, djaloshi u kujtua se ishte çuar në bordin e një UFO-je dhe ishte shtrirë në një tavolinë operacionesh. Përreth tij nuk qenë të Hirtit, por Nordikët, arianë (ironi e fatit) që djaloshi i përshkoi si "njerëz të çuditshëm bjondë, me flokë të gjatë. Mbanin të veshura përparëse të bardha dhe më treguan një figurë, të cilën më pas e identifikova me një imazh mitologjik, pemën e jetës". Agjentët e STASI-t e verbalizuan të gjithë historinë dhe historia fillimisht u duk sikur përfundoi kështu. Por qe vetëm një iluzion. Në radhë të parë, siç ishte e parashikueshme, në momentin në të cilin djaloshi fitoi vetëdije për përvojën e tij, vizioni i tij i jetës ndryshoi rrënjësisht. Djaloshi - në mënyrë të rrezikshme, në një vend rigorozisht ateist dhe materialist - u gjend që të përqafojë qëndrime milenariste dhe kontaktorë. U gjend duke folur për spiritualizëm dhe jetë në univers. Ky ndryshim i papritur i tij pati si efekt faktin që njerëzit, të frikësuar nga këto diskutime subversive jo të toleruara nga autoritetet, i krijoi menjëherë një boshllëk përreth. Të flisje për gjëra të tilla në Gjermaninë Lindore në atë kohë mund të ishte shumë e rrezikshme. Gjatë Revolucionit të Pragës (1968), djaloshi ynë, i cili në atë kohë kryente shërbimin ushtarak, u rebelua kundër represionit rus. U arrestua dhe u burgos për shumë vjet. Në vitin 1977 siguroi më së fundi lejen e largimit dhe u transferua në Gjermaninë Përëndimore. "Këtu", ka treguar Hesemann, "duke folur ufologjikisht, nuk gjeti një situatë faktike më të mirë. Në atë kohë librat lidhur me UFO-t qenë shumë të rrallë dhe kjo më bën të supozoj se djaloshin nuk ka shpikur asgjë, duke marrë për bazë ndonjë material letrar".

Zjarr në qiellin e Peenemundes

Shërbimi sekret i Gjermanisë Lindore zgjati deri në vitin 1989, nën drejtimin e fajkoit Erich Mielke. Atë vit, falë Perestrojkës, ai u shkri dhe u zëvendësua nga Amt fuer Nationale Sicherheit (AfNS), Zyra për Sigurinë Shtetërore, të drejtuar nga Gjenerali Schwanitz. Ka qenë pikërisht gjatë mandatit të këtij të fundit, personazh më tolerant, që ndodhi një prej ngjarjeve ufologjike më interesante. Ishte 25 gushti i vitit 1990 dhe zona ishte baza bërthamore e Peenemundes, zona ku gjatë Luftës së Dytë Botërore nazistët kishin testuar raketat e tyre V-2. Në vitin 1990 Moska i kish tërhequr ushtarët rusë dhe agjentët e STASI-t me ngadalë po ua linin vendin atyre të Kriminalpolizei, FBI-së së Gjermanisë Përëndimore. Qe ora rreth 20 e 30 minuta, kur qindra persona panë një formacion UFO-sh (në një film shfaqet një bistak prej shtatë dritash të vendosura në formë V-je) që manovronte sipër zonës. U xhiruan katër filmime të ndryshme, nga po aq pika. Një prej këtyre xhirimeve u krye nga një dëshmitar tejet i besueshëm, një doktoreshë e specializuar në Mjekësi Bërthamore, rusja Ludmilla Ivanova, e cila së bashku me të shoqin pa dhe filmoi dy formacione UFO-sh mbi ishullin e Ruegenit në Detin Balltik. Njëzetë objekte në formacion u filmuan nga një grup i përbërë nga dy fizikanë bërthamorë dhe dy kampistë në kthim nga Suedia mbi një traget. Analizat e Hesemannit verifikuan se objektet që shfaqen në filmimet lëviznin në mënyrë të pavarur, domethënë nuk qenë drita pozicioni të një aparati të vetëm. Por fakti më interesant i dëshmuar nga një filmim, qe që baza e Peenemundes hapi zjarr kundër UFO-ve, por më kot. Në natën e zezë shikoheshin goditjet e ndritshme të niseshin nga toka drejt dritave dhe të shpërthenin në fluturim, pa e arritur objektivin! Fatmirësisht, për STASI-n, prej disa vitesh e këtej, patatja e nxehtë e UFO-ve (dhe e "kërcënimit ndaj sigurisë kombëtare" të pretenduar) ka kaluar në duart e policisë së ish-Republikës Federale Gjermane.

Fshehje e të vërtetës dhe arsye shtetërore

Kriminalpolizei (Policia Kriminale) është policia e ish-Gjermanisë Përëndimore, e ngarkuar që të zhvillojë hetime X-files, edhe mbi UFO-t. Të paktën sipas fjalëve, ajo operon në koncert me tri shërbimet sekrete gjermane: BFV-në ose Shërbimin për Mbrojtjen e Kushtetutës, i cili merret me kundërspiunazhin kombëtar; BND-në ose Shërbimin e Informacionit Federal, i cili trajton spiunazhin jashtë vendit (dhe që në të kaluarën spiunonte STASI-n dhe MAD-in ose Shërbimin e Sigurisë Kombëtare, i cili varet nga Ministria e Mbrojtjes dhe që interesohet për kundërspiunazhin në fushën ushtarake dhe më të cilin Kriminalpolizei është ngushtësisht e lidhur. "Lidhur me UFO-t", ka deklaruar Hesemann, "edhe qeveria aktuale gjermane gënjen. E bën këtë kur thotë se UFO-t nuk janë realë dhe kur thotë se nuk janë lokalizuar kurrë". Në Gjermani, ashtu si tjetërkund, ky qëndrim është institucionalizuar nga një ligj. Në rastin specifik, për gjermanët, UFO-t janë një sekret shtetëror për shkak të Deutsche Beamtengesetz (Ligjit Zyrtar Gjerman) të vitit 1960. Ai i siguron alibinë Kriminalpolizei për politikën e saj frikësuese. Në një rast të vitit 1982, një burrë që pati shansin të fotografonte një UFO, përfundoi i marrë në pyetje nga Policia Kriminale. "Nuk i sekuestruan asgjë", ka konfirmuar Hesemann. "Agjentët u kufizuan që të rifotografonin çdo gjë dhe... t'i merrnin shenjat e gishtërinjve, tamam si një kriminel. Por ja që, disa javë më pas, gjatë një vizite në shtëpi të një funksionari të shërbimit shëndetësor kombëtar, bashkëshortja e dëshmitarit dëgjoi ta pyesnin: Burri juaj merret gjithmonë me UFO-t? Kur bashkëshortja e dëshmitarit u përgjigj negativisht, dëgjoi të thuhej: Shyqyr, përndryshe do të na duhej ta internonim në çmendinë. "E bukura, - tregon Hesemann, - është se qeveria jonë zyrtarisht nuk merret me UFO-t, ama unë e di se pranë Aeroportit të Dyseldorfit ekzistonte një Qendër e Referimit e Kriminalpolizei, e cila skedonte dhe analizonte shikimet. Di për një dëshmitar që në vitin 1975 u ftua në Qendër për t'u marrë në pyetje. Më pas, Qendra në fjalë u spostua në Frankfurt". Një rast tjetër i bujshëm ndodhi në Bremen në vitin 1980, kur një mesnatë një UFO e ndritshme me drita shumëngyrëshe u pa nga një patrullë e policisë dhe nga ushtarakët e një baze të NATO-s. "Këta, - vazhdon Hesemann, - gjysmë orën e mëpasme lajmëruan Shtabin e Përgjithshëm. U dekretua alarm i kuq dhe dy gjuajtës interceptorë u ngritën nga Bremeni për të rrëzuar UFO-n, por disku fluturues u largua. U rishfaq tri orë më vonë dhe u pa nga një patrullë e Policisë Ushtarake. Kur e kam studiuar këtë rast, autoritetet kanë kërkuar që të më pengojnë. Më kanë thënë se dëshmitarët kishin gabuar, se nuk kishin parë mirë pasi nuk kishte dritë të mjaftueshme, se shikimi kish ndodhur në errësirë. Kam kërkuar të kryej hetime. Kam folur me dëshmitarët që e kishin parë atë formë diskoidale të rrethuar nga drita. Kishte edhe një foto, të bërë nga një fshatar. Por ajo është sekuestruar nga Kriminalpolizei. Njeriu pastaj është dëgjuar të thotë se "nuk qenë prova të faktit se UFO-t qenë reale". Patjetër, mendojnë qeveritë që t'i zhdukin...