Histori Prekse -e vertetë

Dashuri e njeanshme.....
Kjo, eshte nje histori qe i perket nje ushtari me emrin Mehmet i cili kishte shkuar per te kryer detyrimin ushtarak ne Veri te Irakut, i cili me se fundmi kthehet ne shtepi. Mehmeti para se te kthehej ne shtepi merr ne telefon familjen e tij qe ishte ne Stamboll.
E dashur nene dhe baba me se fundmi po kthehem ne shtepi, por para se te vij dua tju pyes per dicka. A mundem te sjell edhe nje shokun tim ne shtepi?
Padyshim u pergjigjen ata. `Do te ishim shume te lumtur te njeheshim me ate`. Por ka dicka qe ju duhet ta dini` vazhdoi me tej Mehmeti, ai u plagos rende ne lufte. Ai shkeli minen e zeze dhe humbi njerin krah dhe njeren kembe. Ai nuk ka vend tjeter se ku te shkoje. Une dua qe ai te vije tek ne dhe te jetoje me ne.
” Me vjen shume keq qe e degjoj kete biri im, ndofta ne e ndihmojme qe te gjeje nje vend tjeter”. ` Jo ai do te jetoje me ne kete dua une tha ai ....”. `Biri im, tha i ati `ti nuk po e kupton se cfare po thua. Nje person qe ka nje problem kaq te madh neve do te na shqetesonte.
Ne kemi jeten tone dhe nuk mund te lejojme nje ndryshim te tille. Une mendoj se ti duhet te vish ne shtepi dhe ta harrosh kete djale. Ai duhet te vazhdoje jeten e tij dhe ka per ta gjetur nje rruge. `Pas kesaj Mehmeti e mbylli telefonin. Nena dhe babai i tij nuk degjuan me asnje fjale rreth tij...
Pas disa ditesh, dikush nga policia e Stambollit i mori ne telefon. Dhe i thane qe djali i tyre kishte humbur jeten pasi kishte rene nga ndertese. Sipas policise ishte vetevrasje.
Me nje shqetesim te madh nena dhe babai moren avionin e pare dhe u nisen per ne morgun e spitalit shteteror te ketij qyteti per te bere verifikimin e personit. Ata e verifikuan Mehmetin. Por ata i shqyen syte...., sepse verifikuan dicka qe ata nuk e dinin. Mehmetit i mungonin nje krah dhe nje kembe...
Ne kete histori kjo nene dhe ky baba i ngjajne nje femije. Ne e kemi te thjeshte te duam njerezit e qeshur dhe qe duken mire qe na rrethojne por ne rastin kur ka njerez qe nuk jane te shendetshem sa ne dhe qe na shqetesojne, qe nuk jane te bukur sa ne dhe qe nuk jane te zgjuar sa ne, preferojme te rrijme larg ketyre personave.
Lutemi shume qe askush nuk na vendos neve ne kete kategori. Nje njeri qe ushqen nje dashuri te njeanshme eshte deri ne fund pjese e familjes sone sado qe ne te jemi te shemtuar, te varfer, ose te pazote.

shume shume e mire kjo histori eshte per ata njerz qe kan nevoja te veqanta e shoqeria se sotshme nuk i mbeshtet shume shume mire libona bravo..

Kjo tem zhvendoset

po bre...sa gjynahh

ata kan me se shumti nevoj per ndihme dhe mbeshtetje por fatkeqesiht te pakte jan personat qe perkujdesen per ta kuptohet familia po po shoqeria e sotme jo.

mesazhi im eshte:
Ndihmojini atyre qe kan nevoj per ne.!

ppo veq t'pasurve nuk ju interesonn